Η Terri του creativefamilyfun.net, αναφέρεται στις προσπάθειες που κάνουν όλοι οι γονείς αυτού του κόσμου να καταφέρουν τα παιδιά τους να μοιραστούν κάποιες λεπτομέρειες της καθημερινότητάς τους.

Δεν είναι από περιέργεια ή διάθεση ελέγχου. Από κάποια ηλικία και μετά, ο μόνος τρόπος να γνωρίζεις εάν το παιδί σου είναι καλά ψυχολογικά και δεν έχει κάποιο σημαντικό πρόβλημα, είναι να σου το πει.

Μας προτείνει, λοιπόν, ουσιαστικά, να χρησιμοποιούμε ερωτήσεις ανοιχτού τύπου, αυτές, δηλαδή, στις οποίες δεν μπορεί κάποιος να απαντήσει με ένα ναι ή ένα όχι και προτείνει βέβαια να είναι και ιδιαίτερα συγκεκριμένες. Εμείς θα συμπληρώναμε ότι καλά θα ήταν να υπολογίζουμε και την διάθεση του παιδιού να απαντήσει (μπορεί να είναι κουρασμένο ή εκνευρισμένο) και να του δίνουμε χρόνο, δηλώνοντας πάντα ότι είμαστε παρόντες και ανοιχτοί, οποιαδήποτε στιγμή μας χρειαστεί.

– Πως πέρασες στο σχολείο;

– Καλά.

– Κάνατε κάτι ενδιαφέρον;

– Εεεε, δεν θυμάμαι…

Σας ακούγεται γνώριμο; Εμάς κάπως έτσι κυλούσε η ζωή μας όλα τα χρόνια που η κόρη μου πήγαινε στο σχολείο. Αυτό το πράγμα με είχε τρελάνει. Ήταν, δηλαδή, τόσο χάλια στο σχολείο που δεν ήθελε να το συζητάει; Ήταν τόσο βαρετά που απλά ξόδευε τον χρόνο της πηγαίνοντας;

Όχι, δεν ήταν αυτά τα προβλήματα. Οι ερωτήσεις μου ήταν το πρόβλημα.

Οι ερωτήσεις μου ήταν λάθος.

Πώς θα την έκανα να μιλήσει;

Ρώτησα τους πάντες. Δημοσίευσα την ερώτηση και στο ίντερνετ. Έψαξα όλα τα blogs για προτάσεις. Υπήρχαν πολλές απόψεις, βέβαια, αλλά υπήρχε και ένα κοινό στοιχείο σε όλες τις προτάσεις… Αυτό που, εγώ, έκανα λάθος!

Κάνε συγκεκριμένες ερωτήσεις.

Οι ερωτήσεις μου ήταν πολύ αόριστες. Φυσικά, η εξάχρονη κόρη μου δεν ήταν σε θέση να μου δώσει τις απαντήσεις που χρειαζόμουν, αν δεν την βοηθούσα λίγο κι εγώ.

Ξέρω πάνω – κάτω πως περνάει την ημέρα της στο σχολείο. Πώς είναι το πρόγραμμα, τι μαθήματα κάνουν, πότε έχει τεχνικά, ότι η δασκάλα τους διαβάζει ένα κεφάλαιο από ένα λογοτεχνικό βιβλίο κάθε ημέρα. Όλες οι μαμάδες τα ξέρουμε αυτά τα πράγματα.

Άρα το κλειδί είναι να κάνουμε τις ερωτήσεις μας πιο συγκεκριμένες, πιο ειδικές.

Για παράδειγμα:

• Με ποιο παιδάκι φάγατε μαζί στο διάλειμμα;
• Με ποιον έπαιξες μπάλα;
• Για ποιο θέμα μιλήσατε σήμερα στη γλώσσα;
• Σε εντυπωσίασε κάτι σήμερα;
• Πες μου κάτι όμορφο που έκανες για κάποιον σήμερα. Έκανε κάποιος άλλος κάτι όμορφο για εσένα;
• Ποιο βιβλίο σας διάβασε σήμερα η δασκάλα σας; Τι σου άρεσε περισσότερο;
• Σε στεναχώρησε κάτι; Γιατί;

Αν γνωρίζετε εκ των προτέρων ότι κάτι σημαντικό θα συμβεί στο σχολείο, ρωτήστε γι’ αυτό.

Αν το παιδί ενδιαφέρεται πολύ για κάποια ιδιαίτερη δραστηριότητα, όπως κάποια παράσταση που ανεβάζουν στο σχολείο, τότε μπορείτε να το προσεγγίστε πιο εύκολα και να βρείτε το περίφημο «σημείο επαφής».

Χρειάζεται λίγη προσπάθεια, αλλά ανακάλυψα ότι εάν κάνεις τον κόπο, θα κάνει και το παιδί σου την ίδια προσπάθεια και θα συναντηθείτε στα μισά του δρόμου.

Δεν έπρεπε να περιμένω από την κόρη μου να μου λέει αυτόματα ό,τι χρειαζόμουν να μάθω για την ημέρα της. Κάναμε την προσπάθειά μας και τα καταφέραμε, δημιουργήσαμε την επαφή μας.

Πηγή:creativefamilyfun.net

Μετάφραση, Επιμέλεια: Γεωργία Γεωργιάδου