Αν υπήρχε ένα άδειο δωμάτιο με ένα σκαμνάκι στο κέντρο του.

Εκεί κάθεσαι και περιμένεις.

Ζεις τη ζωή σου, με κέφι, με διάθεση, με κούραση. Διαβάζεις, δουλεύεις, γίνεσαι όμορφη, βγαίνεις το βράδυ.

Έχεις νιάτα και έχεις και κουράγιο και δύναμη για τα πάντα.

Επιστρέφεις στο σκαμνάκι και περιμένεις. Αυτή τη φορά με ένα χαμόγελο, εννιά μήνες θα κρατήσει.

Το δωμάτιο βάφεται με χρώματα, ένα κρεβατάκι στη γωνία, μια μεγάλη μαξιλάρα στο πάτωμα κι ο πίνακας του Μοντιλιάνι με το κοριτσάκι με το γαλάζιο φόρεμα.

Είναι όμορφα, δεν είναι εύκολα.

Είχες μάθει μόνη, τώρα είσαι μαζί, συνέχεια.

Στην αρχή αντιδράς, μετά η ζωή που κρατάς στα χέρια σου, σου επιβάλλεται, σε κερδίζει, σε αλλάζει…

Είσαι μια σύγχρονη μητέρα πια.

Είσαι άραγε τόσο σύγχρονη που όταν θα έρθει η ώρα να μεγαλώσει το παιδάκι και να πετάξει μακριά σου, θα το αντέξεις;

Θα το θυμάται άραγε ότι, αυτό το «σποράκι», ήταν που μπήκε με το «έτσι θέλω» στη ζωή σου;

Θα θυμάσαι, άραγε, όταν θα μεγαλώσεις και όμορφα θα φύγεις από την αγκαλιά μου, ότι εσύ ήσουν που με διάλεξες πουλάκι μου; Που μου έδωσες ζωή, αλλιώτικη…μοναδική.

Γράφει η Γεωργία Γεωργιάδου