«Όταν ο μικρός μου μού φωνάζει είναι σα να πατάει τα κουμπιά μου. Δεν το αντέχω. Πάντα καταλήγουμε να του φωνάζω κι εγώ ή χειρότερα.» – Shannon

Αν έχεις παρατηρήσει ότι έχεις εκρήξεις συχνά, είναι ένα σημάδι ότι πρέπει να κάνεις λίγη δουλειά και στον εαυτό σου. Άλλωστε, κανένας, πραγματικά, δεν σου πατάει τα κουμπιά σου. Είναι τα δικά σου κουμπιά, από την δική σου παιδική ηλικία, από κάποιο τραύμα, ή από το στρες που ζεις τώρα. Το παιδί σου, απλά, τα έφερε στο φως και σου δίνει την ευκαιρία να τα γιατρέψεις.

Η ζωή έχει τον τρόπο της να μας μοιράζει μαθήματα που, η αλήθεια είναι, δεν τα είχαμε ζητήσει, αλλά που μας βοηθούν να αναπτυχθούμε. Όταν αντιστεκόμαστε σε αυτά τα μαθήματα, τότε προσγειώνονται στην αγκαλιά μας ξανά και ξανά – μέχρι να τα αντιμετωπίσουμε. Και τα παιδιά που ενεργοποιούν τα βαθύτερά μας συναισθήματα, είναι, συχνά, και οι σπουδαιότεροι δάσκαλοί μας.

Εκείνη τη στιγμή, βέβαια, που η συμπεριφορά του παιδιού σου σε οδηγεί σε νευρική κρίση, μάλλον δε νιώθεις και ιδιαίτερα ευγνώμων. Έχεις εκπαιδευτεί όμως, να αντιμετωπίζεις τα μεγάλα συναισθήματα του παιδιού ως μια ευκαιρία για ίαση, σωστά; Το ίδιο ισχύει και για εσένα, λοιπόν.

Ορίστε και ο τρόπος.

1. Σταμάτα, Άφησε (ό,τι και αν κάνεις), Ανάπνευσε. Κάποιες φορές, δεν θα μπορέσεις να αποφύγεις αυτήν την πυροδότηση. Αλλά μπορείς να εκπαιδεύσεις τον εαυτό σου να αντιλαμβάνεται τη στιγμή που αρχίζεις και το χάνεις, και να καταφέρνεις να απομακρυνθείς. Αυτό είναι πραγματικά δύσκολο, επειδή νιώθεις την επείγουσα ανάγκη να παρέμβεις και να διορθώσεις το παιδί σου. Αυτό το επείγον είναι το σημάδι που σου δείχνει ότι βρίσκεσαι σε κατάσταση «μάχης, φυγής ή παγώματος (ακινησία)». Όταν το παιδί σου αρχίζει και μοιάζει με τον εχθρό, δάγκωσε, απλά την γλώσσα σου και απομακρύνσου.

Έχεις τον χρόνο να του βάλεις όρια. Μόλις ηρεμήσεις, θα είσαι σε θέση πρώτα να συνδεθείς και μετά να διορθώσεις, άρα, αντί να κάνεις τα πράγματα χειρότερα, μπορείς να κατευνάσεις την καταιγίδα. (Όχι, δεν δείχνεις αδύναμος. Δείχνεις απλά, ότι μπορείς να διαχειριστείς τον θυμό. Είσαι το παράδειγμα προς μίμηση, θυμάσαι;)

2. Παρατήρησε πότε βρίσκεται ο θυμός στο σώμα σου. Πάρε ανάσα. Δε θα νιώθεις όμορφα. Ίσως και να έχεις την αίσθηση ότι υπερ-οξυγονώνεσαι ή ότι θα κάνεις εμετό. Κάθε φορά όμως που αναπνέεις μέσα σ’ αυτό το αβάσταχτο αίσθημα χωρίς να ξεσπάς, καταφέρνεις ταυτόχρονα να αδειάζεις το συναισθηματικό σου φορτίο, έτσι ώστε να μην «αρπάζεις» εύκολα. Παράλληλα χτίζεις νευρωνικές συνδέσεις για καλύτερη αυτορύθμιση – βασικά αναδομείς τον εγκέφαλό σου.

Κάθε φορά, θα γίνεται ευκολότερο.

3. Δούλεψε τον εαυτό σου. Γιατί να μην χρησιμοποιήσεις αυτά τα περιστατικά, κατά τα οποία το παιδί πατάει τα κουμπιά σου, για να τα απενεργοποιήσεις; (Να απενεργοποιήσεις τα κουμπιά, κατά προτίμηση, όχι τα παιδιά.) Όταν αισθάνεσαι κολλημένος σε κάποιο θέμα που αφορά το παιδί, σταμάτα να επικεντρώνεσαι στο παιδί και συγκεντρώσου στον εαυτό σου. Γράψε στο ημερολόγιο σου. Ξεθύμανε μιλώντας σε κάποιον άλλο γονιό, σιγουρέψου ότι θα φτάσεις μέχρι τα βαθύτερα δάκρυα και τους βαθύτερους φόβους που βρίσκονται κρυμμένοι στο θυμό σου. Ερεύνησε τη σχέση της παιδικής σου ηλικίας με το θέμα αυτό. Τί ρόλο μπορεί να παίζει ένα τραύμα του παρελθόντος ή το τωρινό σου άγχος; Τί μπορείς να αλλάξεις, για να κάνεις τη διαφορά;

Καθώς ξεκλειδώνεις την ανησυχία σου και αναπνέεις μέσα στο συναίσθημά σου –χωρίς να ενεργείς– απελευθερώνεις αυτό που είχε κολλήσεις μέσα σου. Αυτό, με κάποιο τρόπο, καταφέρνει και ξεκινάει την αλλαγή και στο παιδί σου.

Το παράδοξο είναι ότι, ενώ φαίνεται ότι το παιδί δημιουργεί το πρόβλημα, όταν δουλεύουμε με τη δική μας θέση και αντίδραση στο θέμα, το πρόβλημα, πάντα, μειώνεται. Άραγε αυτό συμβαίνει επειδή, όταν καταφέρνουμε και συμφιλιωνόμαστε με το δικό μας πρόβλημα, τότε πια καταφέρνουμε να βάλουμε σταθερά, αλλά με ήπιο τρόπο, όρια που μπορούν να βοηθήσουν το παιδί μας με τα συναισθήματά του, αντί να ρίχνουμε λάδι στη φωτιά;

Ή ίσως επειδή, όταν αγαπήσουμε τον εαυτό μας περισσότερο, μπορούμε να δώσουμε και στο παιδί μας την άνευ όρων αγάπη που του χρειάζεται;

Ή ίσως επειδή έχουμε μια πνευματική σχέση με το παιδί μας, και ενεργοποιεί μέσα μας όλα τα θέματά μας που χρειάζονται γιατρειά;

Ή απλά επειδή, όταν σταματήσουμε να απαιτούμε από το παιδί μας να διαφέρει, μπορεί να σταματήσει να αντιστέκεται και να αλλάξει;

Όπως και να έχει, όταν καταφέρνουμε να λύσουμε τον δεσμό μέσα μας, συνήθως, και το παιδί μας καταφέρνει μια σημαντική αλλαγή Γιατρευόμαστε και μεγαλώνουμε μαζί.

Σήμερα λοιπόν, όταν το παιδί σου σε εκνευρίσει. Μην τα χάσεις. Χρησιμοποίησε το! Και ευχαρίστησε τον μικρό θεραπευτή σου!

Μετάφραση – Επιμέλεια: Γεωργία Γεωργιάδου

Πηγή: Aha! Parenting