Η Φρανσουάζ Ντολτό (1908 – 1988) πιστεύει ότι τα παιδιά είναι αυθύπαρκτες οντότητες όχι μόνο από ψυχαναλυτική άποψη.

Στο βιβλίο της «La Cause des Enfants» επιμένει στο γεγονός ότι οι κοινωνίες αρνούνται να μεταχειριστούν τα παιδιά ως άτομα.

Στις καλύτερες των περιπτώσεων, τα παιδιά είναι ένα ενδεχόμενο και όχι μια πραγματικότητα: ένα δυναμικό υπό ανάπτυξη. Η κοινωνία περιμένει να της ξεπληρωθούν όσα έχει επενδύσει στο παιδί. Το παιδί δεν υπάρχει γι’ αυτό που είναι, αλλά γι’ αυτό που πρόκειται να γίνει. «Ανήκει σε μια υπο-ήπειρο, λέει, είτε είναι παιδί του τρίτου κόσμου είτε παιδί της δυτικής κοινωνίας».

Όταν καταλαβαίνουμε ότι ένα παιδί είναι έξυπνο, αμέσως στρεφόμαστε στο μέλλον. Θα το ωθήσουμε, τότε, να γίνει ο άντρας ή η γυναίκα που ακόμα δεν έχει διαμορφωθεί, θα το οπλίσουμε με τη λογική της αποτελεσματικότητας και της ενσωμάτωσης στην κοινωνία.

Αλλά δεν πρέπει να επιτύχει ούτε πολύ γρήγορα ούτε πολύ καλά. θα πρέπει να παραμείνει στη θέση του ανήλικου. Δυστυχώς, οι ικανότητες ενός παιδιού βιώνονται και ως απειλή και ως υπόσχεση από τους ενήλικες του που το περιβάλλουν.

Κι αυτό είναι ακόμα ένας λόγος για να επιμένει ο ενήλικας στην ανωριμότητα «ανθρώπου σε μικρογραφία», στην αδυναμία του.

Σε ιδιαίτερες περιπτώσεις λοιπόν, υπερ-προστατεύουμε το παιδί, το θεωρούμε μια μικρή βιολογική μηχανή, το εύθραυστο της οποίας προκαλεί άγχος σε μας τους γονείς, που πρέπει να τη φροντίσουμε ώστε να λειτουργεί καλά.

Πηγή: απόσπασμα από το βιβλίο του Jean-Claude Liaudet «Η Ντολτό Με Απλά Λόγια» από τις εκδόσεις Πατάκη.

Επιμέλεια: Γεωργία Γεωργιάδου