Υπάρχουν φορές που ο καιρός δεν υπολογίζει τη φουρτούνα μέσα.

Μέσα σου εννοώ.

Και χτυπάει και με χιόνια, με σεισμούς…με ό,τι άλλη αναποδιά μπορεί να σκεφτεί.

Ίσως και να έχει δίκαιο βέβαια, γιατί υπάρχει αυτή η παγκόσμια και πανάρχαια ιδέα που λέει ότι η μάνα όλα τα αντέχει.

Όλα;

Η μάνα μπορεί ξυπνήσει χιλιάδες φορές το βράδυ για να ταΐσει, για να διώξει με το μαγικό της ραβδί τους εφιάλτες, για να δώσει το αντιπυρετικό και το επόμενο πρωί να είναι πρόσχαρη και ίσως κι ευγνώμων που όλη η οικογένειά της είναι καλά, όλοι είναι παρόντες…όλα τα άλλα παλεύονται.

Η μάνα είναι αυτή που θα γυρίσει από την δουλειά και θα νιώθει τύψεις που δεν προλαβαίνει να κοιτάξει στα μάτια τα παιδιά της δύο λεπτά, είναι αυτή που θα νιώσει την υποχρέωση να καθαρίσει το σπίτι, να μαγειρέψει, να γιατρέψει…να προνοήσει.

Η μάνα είναι αυτή που θα απαντήσει στα εκατομμύρια: «Μαμαααα!», ναι, ίσως και νευριασμένα κάποιες φορές…όμως θα απαντήσει.

Η μάνα θα δώσει τη λύση. Αυτή, αν χρειαστεί, θα υποχωρήσει…γιατί αλλιώς, λέει, σπίτι δεν γίνεται…

Και το όνειρο ζωής της; Μπορεί να χάθηκε, γιατί, όταν έχεις οικογένεια, αυτή προέχει, αυτή είναι η μέριμνά σου.

Τα θέλω όλων γίνονται και δικά σου.

Πρέπει να είσαι εκεί, ψυχή τε και σώματι παρούσα…αν αφαιρεθείς κάποιος θα το αντιληφθεί, αν λείψεις…ίσως να μην το αντιληφθεί κανείς αμέσως…

Και μετά συνηθίζει ο οργανισμός σου να είσαι μέρος του όλου και μόνο. Όχι κύριος του εαυτού σου, μόνο μέρος.

Κι εκείνη τη θεωρία που λέει ότι για να είναι η οικογένεια καλά, πρέπει πρώτα να είναι η μητέρα καλά, την έχεις ακούσει;

Είναι αλήθεια. Πρέπει να είσαι καλά.

Η άδεια κανάτα δεν μπορεί να γεμίσει το άδειο ποτήρι. Δεν είναι αυταπάρνηση το να υποφέρεις, δεν είναι προσφορά, είναι τυραννία.

Πρέπει να είσαι καλά. Πρέπει να γίνεις καλά.

Γράφει η Γεωργία Γεωργιάδου