Σήμερα, δεν γιορτάζουν όλοι οι άντρες, γιορτάζουν μόνο αυτοί που στην καρδιά και το μυαλό τους είναι μπαμπάδες.

Σήμερα λέμε χρόνια πολλά στον μπαμπά που έκοψε τον μεσημεριανό ύπνο, για να προλαβαίνει να παίζει με το παιδί του, που γυρνάει το απόγευμα απ’ τη δουλειά, αλλάζει ρούχα και βγαίνει βόλτα, με τα παιδιά, με τα ποδήλατα κι έναν καφέ στο σακίδιο. Λέμε χρόνια πολλά στον μπαμπά που γνωρίζει τις ανάγκες, τις συνήθειες και τις ιδιαιτερότητες της οικογένειας του, που έχει ξεχάσει την θεωρία του αφέντη, τις φωνές και τις χειρονομίες, που είναι ίσος και ισοδύναμος με τη γυναίκα και τα παιδιά του.

Σήμερα γιορτάζουμε και τους μπαμπάδες που έχουν μείνει μόνοι και χωρίζουν τη ζωή τους σε δύο ή και σε παραπάνω μέρη, για να χωρέσουν η δουλειά, τα παιδιά, το σπίτι, ο προσωπικός χρόνος. Ευχόμαστε ευτυχία από δω και πέρα στους μπαμπάδες που έχουν μείνει μόνοι, γιατί έτσι τα έφερε η ζωή – κι ο ρόλος της μητέρας, έγινε κι αυτός δικός τους.

Γιορτάζουμε αυτούς που δεν αδιαφορούν, που δεν εξαφανίζονται, που νοιάζονται κι ανησυχούν για τα παιδιά τους, που αυτά είναι η προτεραιότητα και η ευτυχία τους.

Σήμερα λέμε χρόνια πολλά σε όλους αυτούς τους μπαμπάδες που έχουν κάνει την υπέρβαση, που ξεπέρασαν όλα τα στερεότυπα, για να μπορέσουν να κάνουν το αυτονόητο, να φροντίσουν τα παιδιά τους…αυτούς που σπρώχνουν τα καροτσάκια στις πλατείες, αυτούς που φτιάχνουν κοτσιδάκια στα μαλλιά των κοριτσιών τους, αυτούς που βλέπεις το Σάββατο το πρωί στην λαϊκή αγορά φορτωμένους σακούλες με λαχανικά και φρούτα και παραδίπλα το αγοράκι τους, να βοηθάει κι αυτό κουβαλώντας το σακουλάκι με τα βότανα – περήφανο, αυτούς που ξέρουν απ’ έξω τα τραγούδια του «Frozen», αυτούς που έχουν μείνει σπίτι, για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους και κυρίως αυτούς που έχουν αποδείξει ότι οι μεγαλύτεροι σεφ είναι άντρες!

Γιορτάζουμε τους μπαμπάδες που φροντίζουν τον εαυτό τους, όχι από ναρκισσισμό, αλλά από άποψη, από την διάθεσή τους να είναι υγιείς και γεροί. Κοιτούμε με θαυμασμό τους μπαμπάδες που εκφράζουν τα συναισθήματά τους, με λόγια, με λέξεις, με πράξεις, που έχουν την χαρά να ακούν τα παιδιά τους να τους φωνάζουν από μακριά: «Μπαμπά, σ’ αγαπώ!!!» – κι αυτοί να απαντούν «Κι εγώ σ’ αγαπώ, πιο πολύ!».

Σήμερα θυμόμαστε τους μπαμπάδες που έφυγαν από κοντά μας – πάντα τους θυμόμαστε.

Χρόνια σας πολλά, λοιπόν, μπαμπάδες, να είστε γεροί και χαμογελαστοί και να μας αγαπάτε!

Γράφει η Γεωργία Γεωργιάδου