H Christie Burnett, γράφει, κι εμείς το ασπαζόμαστε, ότι αυτό για το οποίο μάχονται καθημερινά οι γονείς είναι η υπομονή. Παλεύουμε να κρατηθούμε ψύχραιμοι σε όλες τις περιστάσεις, σε σκηνικά απείρου κάλους, του τύπου ετοιμάζω όλη την οικογένεια, για να βγούμε από το σπίτι, μαλώνουν τα παιδιά, παθαίνει κρίση το τρίχρονο στο εμπορικό κέντρο, έχω πει το ίδιο πράγμα 3000 φορές… Στις περισσότερες περιπτώσεις δεν μπορούν τα μικρά μας να διατηρήσουν την ψυχραιμία τους (πράγμα λογικό) και κατά συνέπεια την χάνουμε κι εμείς. Ο χειρισμός των έντονων συναισθημάτων είναι ιδιαίτερα δύσκολος για όλους, μεγάλους και μικρούς.

Ας είμαστε λοιπόν προετοιμασμένοι και ας ακολουθήσουμε αυτά τα 5 απλά βήματα που μας προτείνει.

1. Να υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι δεν είναι επιτρεπτό να πληγώνω τους άλλους.

Είναι σημαντικό να έχουμε ξεκάθαρα όρια, ως γονείς, για το τί θεωρούμε επιτρεπτό και τί όχι. Στο σπίτι μας, αλλά και έξω, δεν πληγώνουμε τους άλλους, αλλά ούτε επιτρέπουμε την καταστροφή της περιουσίας τους. Αυτό περιλαμβάνει και το να πληγώνουμε τους άλλους με τα λόγια μας.

2. Παίρνω 3 βαθιές εισπνοές ή μετράω αργά μέχρι το 10.

Ένα σημαντικό στοιχείο του σχεδίου μας για το πώς θα διδάξουμε στα παιδιά μας να ηρεμούν τον εαυτό τους είναι η κατανόηση ότι τα έντονα συναισθήματα είναι απολύτως φυσιολογικά. Πρέπει όμως να καταλάβουν επίσης, ότι οι αντιδράσεις και οι πράξεις που είναι το αποτέλεσμα αυτών των συναισθημάτων είναι αυτές που μπορεί να πληγώσουν και τους άλλους και εμάς τους ίδιους. Μια βαθιά εισπνοή και το αργό μέτρημα μέχρι το 10, δίνει τη δυνατότητα στο παιδί να καταλάβει τί είναι αυτό που συμβαίνει στο σώμα του – είναι σε ένταση, σφίγγει τα δόντια του, έχει ταχυπαλμία. Όταν του προτείνετε αυτό το σχέδιο, πρέπει να του διδάξετε πώς θα αισθάνεται στις περιπτώσεις που θα είναι εκνευρισμένο και ποια θα είναι τα προειδοποιητικά σημάδια που θα αντιλαμβάνεται στο σώμα του, μετά προτείνετε τις αναπνοές και πείτε του ότι με αυτόν τον τρόπο θα έχει τον χρόνο να αντιδράσει καλύτερα και πιο συντονισμένα.

3. Χρησιμοποιώ τις λέξεις μου για να εκφράσω το πώς νιώθω και τί θα ευχόμουν να συμβεί.

Το να αναγνωρίζει τα συναισθήματά του και ότι αυτά είναι πραγματικά και σημαντικά, και η δήλωση της επιθυμίας του, βοηθάει στο ξεκίνημα μιας συζήτησης που θα οδηγήσει στη λύση του προβλήματος. Φυσικά η επιθυμία του μπορεί να μην είναι πάντα μια αποδεκτή λύση από όλους κι αυτό είναι ένα πολύ δύσκολο μάθημα για οποιοδήποτε παιδί, μικρό ή μεγάλο. Πολλές φορές, επίσης, θα χρειαστεί βοήθεια από εσάς, για να μπορέσει να βρει μια πιο ειρηνική λύση, κυρίως όταν είναι μαθημένο, σε κατάσταση νεύρων, να επιτίθεται.

4. Ζητάω βοήθεια για να λύσω το πρόβλημα.

Εξηγείστε στο παιδί σας ότι είναι καλό να ζητάει βοήθεια, όταν νιώθει ότι δεν μπορεί να λύσει κάποιο πρόβλημα. Έτσι και καταφέρνετε να κρατάτε τις διόδους επικοινωνίας ανοιχτές, αλλά και δείχνετε στο παιδί ότι, και αργότερα στην ζωή του, που τα προβλήματα του θα είναι «σημαντικότερα» από μια μικρή διαμάχη με το φιλαράκι του, θα μπορεί και πάλι να έρθει σε εσάς για βοήθεια.

5. Παίρνω τον χρόνο που χρειάζομαι, για να ηρεμήσω.

Πείτε στο παιδί σας ότι κάποιες φορές θα νιώθει ότι η λύση που βρήκε, δεν είναι αρκετή. Θα συνεχίζει να νιώθει νευριασμένο και συγχυσμένο, ακόμη κι αν έχει ακολουθήσει όλα τα παραπάνω βήματα. Σε αυτές τις περιπτώσεις πείτε ότι θα πρέπει να απομακρυνθεί και να βρει κάποιο άλλον τρόπο να κατευνάσει τα συναισθήματά του. Πρέπει να καταλάβουμε ότι αυτόν τον τρόπο δεν τον προτείνουμε για να απομονώσουμε το παιδί, αλλά για να του δώσουμε χώρο, αν τον χρειάζεται ή για να μπορέσετε να πάτε εσείς κοντά του και να το υποστηρίξετε – και πάλι, αν το χρειάζεται.

Κι επειδή μια φωτογραφία, 1000 λέξεις, ορίστε και το πόστερ, για να τα θυμόμαστε τα βήματα καλύτερα και να μπορεί και το παιδί να ανατρέχει σε αυτά πιο εύκολα!

Πηγή: childhood101.com

Μετάφραση – Προσαρμογή: Γεωργία Γεωργιάδου