Πριν γίνουμε 8 χρόνων, δεν έχουμε σχεδόν καμία ικανότητα να φιλτράρουμε τις πληροφορίες που δεχόμαστε. Έτσι λοιπόν, εάν οι γονείς ή οι δάσκαλοι, οι άνθρωποι δηλαδή, στους οποίους βασιζόμαστε να μας αναθρέψουν, πουν κάτι που θα μας πληγώσει, πριν την ηλικία των 8…θα εισχωρήσει αρκετά βαθιά και θα την φέρουμε μαζί μας αυτήν την παρανόηση για καιρό. Επηρεάζει σημαντικά τη σχέση με τον εαυτό μας, με τους άλλους, την οξυδέρκειά μας. – Dr. David Simon

Illustration: Paulo Galindro

Η Dr. Laura Markham, χρησιμοποιεί τα λεγόμενα του

Dr. Simon*, για να μιλήσει για το πώς αυτό που νιώθουμε εμείς ως ενήλικες, τα ζητήματα που κουβαλάμε από την δική μας παιδική ηλικία και ο τρόπος που σκεφτόμαστε για τα παιδιά μας, επηρεάζουν την ψυχολογία, την ανάπτυξή τους και την εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους.

Σημειώνει λοιπόν ότι εάν εμείς νιώθαμε άγχος στο παρελθόν για τις σχολικές μας επιδόσεις, το ίδιο μπορεί να νιώθει και το παιδί μας. Αν οι δικοί μας οι γονείς φώναζαν, το βρίσκουμε πολύ δύσκολο να μην επαναλάβουμε αυτήν την τακτική και στα δικά μας παιδιά, ενώ γνωρίζουμε ότι τα βλάπτουμε. Εάν είμασταν από αυτούς που οι γονείς μάς χτυπούσαν, όταν δείχναμε ασέβεια, κι αυτό ακόμα μας ενοχλεί, το παιδί μας, οπωσδήποτε, θα βρει τρόπους να μας δείξει ότι δε μας σέβεται.

Τα καλά νέα, λέει, είναι ότι αν βρούμε τρόπο να λύσουμε αυτόν τον δεσμό μέσα μας, που ενεργοποιείται κάθε φορά που θίγονται όλα αυτά τα ζητήματα του παρελθόντος μας, τότε θα μπορέσουμε να βοηθήσουμε και τα παιδιά μας ευκολότερα.

Για να μπορέσουμε να απελευθερωθούμε, προτείνει κάποιους τρόπους. Θα χρειαστεί, βέβαια, δουλειά!

1. Παρατήρησε τις στιγμές της ζωής σου που νιώθεις δυστυχισμένος, ανήσυχος ή κολλημένος. Για παράδειγμα, οποιαδήποτε αρνητική κατάσταση με το παιδί σου, που επαναλαμβάνεται. Γράψε το συμβάν σε ένα ημερολόγιο. Μίλα γι’ αυτό σε κάποιον φίλο που δε θέλει να σε διορθώσει ή να κρίνει το παιδί σου. Να εκφράσεις τα συναισθήματά σου γι’ αυτό το θέμα, αλλά να πας βαθύτερα, στην πηγή, στην δική σου δηλαδή, παιδική ηλικία. Τί αντίστοιχο συνέβαινε τότε; Πώς ένιωθες γι’ αυτό; Τί συμπεράσματα έβγαλες για το πώς πρέπει να είσαι, για την αξιοσύνη σου, για τη ζωή;

2. Νιώσε αυτά τα παλιά στενάχωρα συναισθήματα. Παρατήρησε τον φόβο και τον πόνο. Αντιστάσου στην ανάγκη να κάνεις άμεσα κάτι, οτιδήποτε, μόνο και μόνο για να τα αποφύγεις. Απλά μείνε, ανάπνεε βαθιά, ανέξου τα για κάποια λεπτά. Παρατήρησε ότι ενώ αυτά τα συναισθήματα μπορεί να υπήρξαν αφόρητα στην παιδική σου ηλικία, τώρα μπορείς να τα αντέξεις. Τα συναισθήματα απομακρύνονται, μέσα από την αναπνοή σου και αρχίζεις και αισθάνεσαι πιο ανάλαφρος.

3. Δώσε στον εαυτό σου μια νέα άποψη. «Είμαι καλύτερος από αρκετός. Είμαι όπως ακριβώς πρέπει να είμαι.» Κοίτα στον καθρέπτη και πες το. Άφησε αυτήν την αγάπη να εισχωρήσει σε κάθε κύτταρό σου. Νιώσε ευγνωμοσύνη για αυτήν την αλήθεια.

Αυτό είναι. Χρειάζεται απλά να παρατηρούμε, για να καταφέρουμε να απαλλαγούμε από αυτά τα συναισθήματα που μας πληγώνουν. Για να μπορέσουμε να αλλάξουμε τις λαθεμένες πεποιθήσεις που έχουμε για τον εαυτό μας. Αυτός είναι ο λόγος, λέει η Dr. Markham που συμβουλεύει πάντα τους γονείς να ακούν τα παιδιά τους με συμπόνια. Όσο χρόνων κι αν είναι!

Μετάφραση – Σχολιασμός: Γεωργία Γεωργιάδου

Πηγή: ahaparenting.com

*αν και η ίδια δεν συμφωνεί απόλυτα με το ηλικιακό όριο, γιατί πιστεύει ότι γίνονται μεγάλες αλλαγές στον εγκέφαλο γύρω στα έξι χρόνια του παιδιού, οπότε μεταθέτει το όριο πριν τα 7 χρόνια περίπου.