Ποιο είναι αυτό το ένα και μοναδικό πράγμα που σίγουρα θα ευχόσουν για το παιδί σου;

Αν κάποιος έθετε αυτή την ερώτηση, υποψιάζομαι ότι οι περισσότεροι από εμάς θα απαντούσαμε ότι θέλουμε τα παιδιά μας, πάνω από όλα, να είναι ευτυχισμένα.

Μοιάζει απλό, κι όμως, η ευτυχία είναι μια τεράστια πρόκληση.

Το να είσαι κυρίως ευτυχισμένος είναι μεγάλο επίτευγμα. Το να είσαι πάντα ευτυχισμένος είναι απίθανος στόχος και θα τολμούσα να πω και μάλλον ένας ανθυγιεινός στόχος. Κι όμως, οι περισσότεροι από εμάς τον κουβαλάμε και είναι ένα βάρος ασήκωτο.

Θέλουμε να είναι ευτυχισμένα τα παιδιά μας, η οικογένειά μας κι έτσι αναλαμβάνουμε αυτό το απίθανο καθήκον να προσπαθήσουμε να κρατήσουμε τους πάντες ευτυχισμένους, όχι συνέχεια, αλλά τουλάχιστον τον περισσότερο καιρό.

Το βρίσκουμε άβολο, όταν τα παιδιά μας δεν δείχνουν χαρούμενα, και εντελώς δύσκολο, προσβεβλημένο από τύψεις, και σπαραξικάρδιο, όταν είναι στεναχωρημένα ή νευριασμένα.

Πρέπει να ελευθερωθούμε από αυτήν την ιδέα.

Δεν είναι η δουλειά μας, ως γονείς, να διατηρούμε τα παιδιά μας ευτυχισμένα, συνέχεια.

Η δουλειά μας είναι να βάζουμε όρια, και να καθοδηγούμε. Είναι η δουλειά μας να είμαστε σταθεροί σε πράγματα που δεν είναι και πολύ διασκεδαστικά, αυτά που πρέπει να γίνουν, ακόμα κι όταν κι εμείς οι ίδιοι δεν θέλουμε να τα κάνουμε.

Στο σπίτι μας, αυτές οι υποχρεώσεις, σπανίως διασκεδάζουν τα παιδιά μου. Συνήθως, δεν κάνουν ούτε κι εμένα ευτυχισμένη, αλλά και πάλι, πρέπει να γίνουν.

Δεν είναι η δουλειά μας, ως γονείς, να διατηρούμε τα παιδιά μας ευτυχισμένα, συνέχεια.

Η δουλειά μας είναι να δείχνουμε και να μαθαίνουμε στα παιδιά μας πώς να χειρίζονται τα προβλήματα, την απογοήτευση, το θυμό, την λύπη και όλα τα «όχι και τόσο χαρούμενα» συναισθήματα.

Πρέπει να γνωρίσουμε αυτά τα συναισθήματα, έτσι ώστε να μάθουμε πώς να τα διαχειριζόμαστε. Πρέπει να μάθουμε ότι δεν είναι το τέλος του κόσμου, όταν τα πράγματα δεν πάνε και τόσο καλά, ότι η αποτυχία δεν σκοτώνει και ότι το καλό ενυπάρχει ακόμα και στη λύπη.

Αυτή η πλευρά της μητρότητας μου σπαράζει την καρδιά, με φτάνει στα όριά μου, αλλά γνωρίζω ότι είναι πολύ σημαντικά τα μαθήματα και οι ικανότητες που θα αποκτηθούν.

Δεν είναι η δουλειά μας, ως γονείς, να διατηρούμε τα παιδιά μας ευτυχισμένα, συνέχεια.

Η δουλειά μας ως γονείς είναι να αφήσουμε τα παιδιά μας να είναι λυπημένα ή νευριασμένα ή συγχυσμένα ή δύσκολα, κάποιες φορές, και να τα αποδεκτούμε και να τα αγαπάμε, όπως και να έχει.

Ας αφήσουμε λοιπόν τις τύψεις κι αυτό το απίθανο βάρος της ευθύνης της ευτυχίας του άλλου. Ούτως ή άλλως, ο μόνος άνθρωπος που μπορούμε, ίσως, να προσπαθούμε να ελέγξουμε τα συναισθήματά του, είμαστε εμείς οι ίδιοι.

Kate – Picklebums

Image Source:Olga Demidova

Μετάφραση – Επιμέλεια: Γεωργία Γεωργιάδου