Είναι Τρίτη πρωί, Ιούνιος μήνας, αυτής της χρονιάς που οι μήνες της άνοιξης και του καλοκαιριού δεν έχουν αποφασίσει πραγματικά σε ποια ομάδα ανήκουν…

Εγώ και το επτά χρόνων παλικαράκι, βρισκόμαστε στο σπίτι, αλλά σε απόσταση, τέτοια που, για να ακούμε ο ένας τον άλλον, χρειάζεται να φωνάζουμε.

– «Μαμά, εμείς φέτος θα το κάνουμε κανονικό το καλοκαίρι;»

– «Τι εννοείς;» λέω εγώ, αν και ξέρω περίπου τί θα ακούσω.

– «Να, χωρίς θερινές απασχολήσεις και τέτοια!»

– «Θα το κάνουμε όπως θες…» απαντάω χαμηλόφωνα, γιατί σχεδόν ντράπηκα που σκέφτηκα ότι το «κανονικό» καλοκαίρι θα μπορούσε να είναι και κάπως αλλιώς.

– «Τι;;; Θα κάνουμε και παιχνίδια;;;» παρακούει το παλικάρι, όπως τον βολεύει!

-«Τι;;; Λεπίδια;;;» παρακούω εγώ, ως φοβική μητέρα που παντού βλέπει κατά συρροή δολοφόνους μπροστά της, σεισμούς και καταποντισμούς, πείνα, ασιτία και μαύρη πανώλη, όταν πρόκειται για το παιδί της.

«Παιχνίδια!!!» μου λέει ξανά.

Κατάλαβα, επιτέλους. Το «κανονικό» καλοκαίρι είναι «παιχνίδια».

Θα το κάνουμε όπως θέλεις παιδί μου, ακόμη κι αν ο Ιούνιος σφυρίζει αδιάφορα στις ανάγκες μας…

Γράφει η Γεωργία Γεωργιάδου