Σαν το παγόβουνο, το μεγαλύτερο και κυριότερο μέρος της συμπεριφοράς, βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια, είναι αυτό που ορθώνει το εμφανές μέρος του. Η συμπεριφορά πυροδοτείται από τα συναισθήματα, τα οποία πηγάζουν από τις βαθύτατα ριζωμένες ανάγκες ενός ανθρώπου. Αυτές, δεν είναι ανάγκες του τύπου: χρειάζομαι γλυκό/ θέλω καινούριο παιχνίδι/ θέλω να παίξω ηλεκτρονικά. Οι βασικές ανθρώπινες ανάγκες είναι συναισθήματα και ιδέες όπως η αυτονομία, η ασφάλεια, η εμπιστοσύνη, η εμπάθεια, η κατανόηση, ο επαρκής ύπνος, η τροφή, η αίσθηση του να ανήκεις και να είσαι μέρος ενός συνόλου, η ικανότητα, ο σεβασμός και η αγάπη.

Όταν οι ανάγκες ενός παιδιού ικανοποιούνται, νιώθει πλήρες, ασφαλές, σίγουρο, συνδεδεμένο. Η συμπεριφορά του δείχνει «καλή».

Εάν δεν ικανοποιούνται, μπορεί να νιώθει ανασφαλές, θυμωμένο, απόμακρο και η συμπεριφορά του μοιάζει «απαράδεκτη», καθώς το παιδί ζητάει βοήθεια, ουσιαστικά, για να καταφέρει να ικανοποιήσει τις ανάγκες του. Είναι, φυσικά, μια ασυναίσθητη πράξη, το παιδί δεν έχει τη δυνατότητα να το εκφράσει λεκτικά: «Ξέρετε, μαμά και μπαμπά, δεν νιώθω μέρος της οικογένειας, από τότε που γεννήθηκε το νέο μου αδερφάκι, και δεν νιώθω ότι με σέβεστε όταν μιλάω, γι’ αυτό κι εγώ θα κλαψουρίζω και θα είμαι εριστικός για λίγη ώρα.»

Οι ανάγκες του είναι πραγματικές, τα συναισθήματά του είναι πραγματικά, ο τρόπος του είναι άστοχος.

Αυτό που πρέπει να κάνουμε ως γονείς, όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με αυτήν την ακατάλληλη συμπεριφορά, είναι να θυμηθούμε ότι το 90% όλων όσων συμβαίνουν, βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια. Πρέπει να κοιτάξουμε βαθιά, για να βεβαιωθούμε ότι το παιδί παίρνει όλα όσα χρειάζεται, γιατί μόνο έτσι θα δομηθεί η επιθυμητή «σωστή» συμπεριφορά.

της Kelly Bartlett

Μετάφραση – Επιμέλεια: Γεωργία Γεωργιάδου