Έι, μαμά! Διασκέδασες σήμερα με τα παιδιά σου ή κατάφερες «μόνο» να κάνεις όλα αυτά που έπρεπε;

Το φαΐ, την δουλειά, το καθάρισμα, το διάβασμα, το πλυντήριο, ίσως και να ξέκλεψες και κανένα τέταρτο για μπάνιο, μόνο και μόνο για να καταφέρεις να μείνεις λίγο μόνη σου.

Ίσως και τώρα που νύχτωσε πια να νιώθεις ανεπαρκής, ότι δεν έκανες αρκετά, δεν έδωσες αρκετά…

Ξέρεις, μερικές φορές ξεχνάμε να χαμογελάσουμε από το άγχος, από την αίσθηση της υποχρέωσης, από την ανάγκη να προλάβουμε. Είναι εκείνη ακριβώς τη στιγμή που φωνάζει το παιδί «Μαμά!» κι εσύ του λες «Σε πέντε λεπτά τελειώνω» και ξέρεις ότι δεν είναι πέντε τα λεπτά. Πραγματικά, ούτε καν συνειδητοποιείς ότι δεν είσαι εκεί, δεν απαντάς, δεν δίνεις σημασία, απλά φτιάχνεις το πρόγραμμα, οργανώνεις την λίστα των υποχρεώσεων, και μέσα σ’ αυτές είναι και το παιδί σου.

Αλλά ξέρω, σκέφτεσαι, πόση υπομονή μπορεί να έχεις, πόση ενέργεια;

Πόσον ενθουσιασμό και χάρη;

Πόσα χαμόγελα κι ευχαριστώ γι’ αυτούς που τ’αξίζουν και πόσα γι’ αυτούς που δεν τ’ αξίζουν;

Είσαι απλά άνθρωπος.

Ε λοιπόν, εγώ λέω, από αύριο, με το καλό μαμά, να κρατήσεις περισσότερο γι’ αυτούς που σ’ αγκαλιάζουν, γι’ αυτούς που σου φτιάχνουν το κέφι, γι’ αυτούς που συγχωρούν τα λάθη σου, γι’ αυτούς που σε συμπονούν και σε βοηθούν να μεγαλώνεις.

Ε, λοιπόν, από αύριο, με το καλό μαμά, λέω πρώτα να διασκεδάσουμε. Μετά τα άλλα.

Τουλάχιστον να προσπαθήσουμε, είμαστε απλά άνθρωποι, ούτως ή άλλως!

Ας σταματήσουμε αυτόν τον αγώνα με τον χρόνο, με το βεβαρυμένο πρόγραμμα, αυτόν τον διαγωνισμό του ποιος είναι πιο απασχολημένος…Κανένας δε θα νικήσει.

«Σε πέντε λεπτά θα είμαι εκεί, κι αυτό στο υπόσχομαι.»

Γράφει η Γεωργία Γεωργιάδου