Μπορεί, μερικές φορές, να μην φαίνονται καθαρά, μπορεί να περνούν απαρατήρητες, μπορεί να μοιάζουν περισσότερο με βοηθούς πάσας εργασίας, μπορεί το όνομά τους να μην ακούγεται καθόλου κατά τη διάρκεια της ημέρας και να κυκλοφορούν μόνο με την ιδιότητά τους, μπορεί κι αυτές οι ίδιες να κοιτιούνται στον καθρέφτη και να μην αναγνωρίζουν το πρόσωπο που αντικρίζουν…

Χίλια μπορεί, μπορεί… ένα όμως, είναι σίγουρο, ότι όταν είσαι μητέρα προτιμάς να σε φωνάζουν «μαμά» και όχι με το όνομά σου, προτιμάς να είσαι το αόρατο χέρι που δίνει το απαραίτητο μικρό σπρώξιμο που χρειάζεται το παιδάκι σου, για να τα καταφέρει, προτιμάς να είσαι η αίσθηση που θα αναζητά, όταν δε θα είσαι πια εκεί, προτιμάς να μην είσαι μια ρετουσαρισμένη εικόνα…

Προτιμάς να είσαι η αγκαλιά που πάντα θα θυμίζει… σπίτι.

Γράφει η Γεωργία Γεωργιάδου