Το Παιδί. Το παιδί σε κάνει καλύτερο άνθρωπο. Ανασκαλεύει μέσα σου να βρει τα πιο όμορφα κομμάτια σου και να τα ανασύρει, πότε βίαια, πότε με χάρη.

Λίγο ψυχραιμία θέλει, λίγο αϋπνία και «λίγο» να διαλύσεις τον εγωισμό σου, ξεχνώντας αυτά που ήξερες, παρατώντας αυτόν τον εαυτό που με τόσο κόπο, νόμιζες, ότι είχες χτίσει.

Δεν είναι τόσο δύσκολο. Πρέπει απλά να εκτιμήσεις τον δάσκαλό σου – να τον εμπιστεύεσαι και να τον ακολουθείς.

Να ζεις μαζί του, μην τον εγκαταλείψεις στα δύσκολα ούτε όταν σε δοκιμάσει – μόνο έτσι θα καταφέρεις να μάθεις.

Σκέψου το δέντρο χωρίς κλαδιά, την σταγόνα του ωκεανού να μην έχει πού να πέσει, την μουσική χωρίς συναίσθημα, τα χέρια μοναχά και άδεια.

Έτσι είσαι χωρίς…

Έτσι είσαι χωρίς τον συμπορευτή σου. Αυτό το μάθημα δεν πρέπει να το χάσεις. Μην βιαστείς να τον αποχωριστείς, ξέρει αυτός πότε πρέπει να φύγει. Και μην φοβηθείς, κυρίως μην φοβηθείς, όταν θα αλλάζει κάθε ημέρα, όταν θα καταπατά τους κανόνες, θα αντιδρά, θα σε αψηφά, όταν θα σε νικήσει…

Αυτός είναι ατρόμητος, μ’ ένα βήμα βρίσκεται στα ουράνια, με το άλλο μυρίζει το χώμα της γης, με το κεφάλι ψηλά αφήνει την βροχή να του πληγώσει τα μάτια και με τα πόδια βουτάει μέσα στα νερά γιατί ξέρει, ότι πρέπει να βραχεί.

Αυτός είναι ασυμβίβαστος, είναι παντογνώστης, μα είναι η πηγή και ο αποδέκτης όλων των αισθήσεων.

Δεν τον ενδιαφέρουν τα σχολεία, τον ενδιαφέρουν μόνο τα βιβλία, δεν τον ενδιαφέρουν τα λόγια, τον ενδιαφέρουν τα έργα. Δεν τον ενδιαφέρει το άγχος, θέλει τον χρόνο του και ηρεμία. Δεν αντέχει τις φωνές, θέλει πειστικά επιχειρήματα. Δεν τον ενδιαφέρουν τα προσχήματα, θέλει αληθινές αγκαλιές και αγάπη χωρίς προϋποθέσεις.

Το Παιδί. Το παιδί είναι ήδη ο καλύτερος άνθρωπος που μπορεί να γίνει.

Η Joan Ryan γράφει: «Μητρότητα σημαίνει να μεγαλώνουμε και να γιορτάζουμε το παιδί που έχουμε και όχι αυτό που πιστεύαμε ότι θα αποκτούσαμε. Σημαίνει να καταλαβαίνουμε ότι είναι ακριβώς αυτός ο άνθρωπος που θα έπρεπε να είναι και ότι, αν είμαστε τυχεροί, μπορεί να γίνει και ο δάσκαλος που θα καταφέρει να μας μετατρέψει στους ανθρώπους που θα έπρεπε να είμαστε.

«Όταν ανθίζει η «Υπομονή» μου, ο κάκτος μου δηλαδή, συνειδητοποιώ ότι πλησιάζει η γιορτή της μητέρας (ή κάποια άλλη, εξίσου ωραία)…

Γράφει η Γεωργία Γεωργιάδου

Εικόνα από: jesspauwels