«Δεν μπορεί να είναι τόσο δύσκολο να το καταλάβεις…Απάντησέ μου!»

«Δεν είμαι εδώ για ‘μένα. Είμαι εδώ για εσάς.»

«Προχώρα και ήσυχα»

«Δε θα βγει κανένας διάλειμμα, αν δεν σταματήσετε να μιλάτε.»

Σου θυμίζουν κάτι αυτές οι εκφράσεις; Είσαι ένας από αυτούς που τις χρησιμοποιεί;

Ανήκεις μήπως και σε αυτούς που μπορούν και αδιαφορούν για τα παιδιά, τα σωπαίνουν ή τα μειώνουν;

Τότε είσαι ένας από αυτούς που κάνει το πιθανό, απίθανο.

Είσαι ένας από αυτούς που ελαχιστοποιεί τη δυνατότητα του παιδιού να εξελιχθεί σε αυτό που μπορεί να

γίνει.

Πόσο χρόνο πιστεύεις ότι έχεις για να κάνεις τη διαφορά στη ζωή ενός παιδιού ως ενήλικας, γονιός, δάσκαλος, συγγενής;

5 χρόνια, 10 χρόνια; Μετά θα φύγουν και πάλι μόνος θα μείνεις, όπως ήσουν και πριν και θα συνεχίσεις να κάνεις αυτό που έκανες και πριν…καφέ, έξοδο με τους φίλους σου, ατελείωτο ίντερνετ, βιβλία, ποδόσφαιρο…

Και στην τάξη σου…πόσο χρόνος έχεις, για να γίνεις ένας από τους σημαντικότερους ανθρώπους στη ζωή «των παιδιών σου»;

Να γίνεις ένας από αυτούς που θα αφήσουν ανεξίτηλο σημάδι αγάπης…χαμόγελου…συμπάθειας…εκτίμησης…;

Γράφει η Γεωργία Γεωργιάδου