Οι μητέρες δεν καταλαβαίνουν κούραση, κρύο και ζέστη, ταλαιπωρία και πείνα.

Ζουν προσηλωμένες σε έναν σκοπό: να είναι καλά τα παιδιά τους. Θα παλέψουν μόνες τους, αν χρειαστεί. Θα προσπαθήσουν να δώσουν τα πάντα τους…

Τις βλέπεις, κάποιες φορές σου μοιάζουν αφηρημένες, εκνευρισμένες, υπερβολικές…άλλοι τολμούν και κάποιους χαρακτηρισμούς, λένε: «Αυτή είναι υστερική!», «Άμα δεν είσαι καλά να πας σε κανέναν γιατρό…», «Ναι μάθαμε τώρα, όλες κατάθλιψη έχουν, εγώ την είδα τις προάλλες, μια χαρά ήταν!»

Οι μάνες τα τελευταία χρόνια προσπαθούν να αποφεύγουν τις ειδήσεις των καναλιών. Εκείνες που περιγράφουν αυτόν τον κόσμο, στον οποίο δεν θέλουν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Εκείνον τον κόσμο που πνίγονται παιδιά προσπαθώντας να σωθούν από τον πόλεμο, που βιάζονται, σκοτώνονται, κακοποιούνται νεαρά κορίτσια, που δολοφονούνται παιδιά στον δρόμο, που καίγονται πανεπιστήμια, ψηφίζονται ως πρόεδροι ρατσιστές και σεξιστές…

Τις βλέπεις, μαζεύονται πολλές μαζί, σαν να συνασπίζονται, σαν να κλείνουν τον κύκλο τους, για να γίνουν δυνατότερες…και μιλούν και κοιτιούνται με αγωνία στα μάτια. Μιλούν για τα παιδιά τους, ψάχνουν να βρουν αλήθειες που θα αλαφρύνουν τις αγωνίες τους…»Σε ποια ηλικία έκανε τα πρώτα του βήματα ο δικός σου;», «Πόσες φορές ξυπνάει το βράδυ;», «Τι ακούσατε για την καινούρια δασκάλα της πρώτης, είναι καλή;» «Θέματα ήταν αυτά που έβαλαν στα μαθηματικά;;; Κανείς δεν θα περάσει!»

Οι μάνες, ναι, το παραδεχόμαστε, πολλές φορές μοιάζουμε να είμαστε «τρελές», με το βλέμμα χαμένο, με το σώμα σε ένταση, με το μυαλό σε υπερδιέγερση, μην ξεχνάτε, όμως, ότι έτσι δίνουμε ζωή και σώζουμε ζωές…σχεδόν κάθε μέρα.

Γράφει η Γεωργία Γεωργιάδου