Θυμάσαι, όχι και τόσα πολλά χρόνια πριν, που όταν κάποιος ήθελε να βγάλει μια φωτογραφία, έβγαζε ή τοπία ή τους άλλους

Θυμάσαι που σταματούσαμε άγνωστους ανθρώπους και τους ρωτούσαμε: «Μήπως μπορείτε να μας βγάλετε μια φωτογραφία;;;» και εμπιστευόμασταν τον άνθρωπο αυτόν ότι θα την βγάλει ωραία κι αν δεν την βγάλει δεν βαριέσαι, αρκεί να θυμόμαστε…ότι είμασταν εκεί και ότι περάσαμε όμορφα και είμασταν μαζί.

Και η αγωνία; Αχ, αυτή η αγωνία μέχρι να εμφανιστούν οι φωτογραφίες και οι μισές να είναι κουνημένες και σκοτεινές, αλλά δεν πειράζει, γιατί είχαμε μερικές πετυχημένες και έτσι κρίναμε ποιος ήταν «σπουδαίος» φωτογράφος και ποιος όχι.

Και η ανάκριση μετά τις διακοπές; Που έρχονταν συγγενείς και φίλοι και ρωτούσαν με ενδιαφέρον και λίγη καλοπροαίρετη ζήλια τις λεπτομέρειες του ταξιδιού κι εμείς χρησιμοποιούσαμε όλα τα καλολογικά στοιχεία που μάθαμε στο σχολείο, μόνο και μόνο, για να τους δώσουμε να καταλάβουν το συναίσθημα…

Και θυμάσαι εκείνη την φορά που πήγαμε στις Σποράδες και έστειλα μια κάρτα στη μαμά μου και φυσικά εγώ πρόλαβα και επέστρεψα σπίτι και η κάρτα δεν είχε φτάσει ακόμα, πόσο αστείο!

Ωχ, μην με μαλώνεις! Ξέρεις ότι λατρεύω την τεχνολογία! Δεν πάσχω από παρελθοντολαγνεία…απλά να…αν δεν ψάξεις να βρεις την ομορφιά γύρω σου και μέσα σου πού θα την βρεις;

Αν συνεχίσεις να κοιτάς από αυτό το παραμορφωμένο παράθυρο της οθόνης σου, ποιον κόσμο θα αντικρίσεις;

Κι αν όλες αυτές τις στιγμές που περνούσαν από μπροστά σου δεν πρόλαβες να τις ζήσεις;

Εγώ πάντως να ξέρεις, το είπα και στο παιδί μου, ναι είμαι και μαμά τώρα πια…του είπα: «Μην περιμένεις να βάλεις εκείνα τα γυαλιά στα μάτια και να κρατάς κι ένα τηλεχειριστήριο, το σκυμμένο κεφάλι είναι η εικονική πραγματικότητα».

Ναι, ναι, θα σου στείλω φωτογραφία του μικρού στο Viber, να δεις, ίδιος ο μπαμπάς του είναι! Ίδιος όμως!

Γράφει η Γεωργία Γεωργιάδου