Όσοι περάσαμε από δίπλα, όσοι τον βάλαμε στο σπίτι μας, όσοι τον είδαμε να μας κλέβει αγαπημένα μας πρόσωπα, ξέρουμε.

Όσοι ακούσαμε το όνομα του σε κάποιο ιατρείο, σε κάποιο διαγνωστικό κέντρο, σε κάποιο νοσοκομείο, ξέρουμε. Ήταν εκείνη η μοναδική στιγμή που μπλοκάρει ο εγκέφαλος και δεν καταλαβαίνεις. Και είναι ο καλός ο κύριος με την άσπρη ποδιά απέναντι σου και προσπαθεί ευγενικά να σου εξηγήσει τι είναι, πώς είναι, πώς θα γίνει, τι θα γίνει κι εσύ δεν καταλαβαίνεις κουβέντα. Ξέρεις ότι θα ανέβεις ανηφόρα, ξέρεις ότι θα κουβαλάς ευθύνες και υποχρεώσεις που μέχρι πριν δεν είχες, ξέρεις ότι θα πεις προσευχές που μέχρι πριν δεν γνώριζες και ξέρεις επίσης ότι όλα αυτά μπορεί να μην πιάσουν…σαν τα μάγια ένα πράγμα, σαν τις ευχές, μπορεί να μην πιάσουν. Κι αυτό που περισσότερο σε εκνευρίζει είναι το «καλό κουράγιο» που σου ευχήθηκε εκείνος ο φίλος, ήταν πιο δύσκολο να το αποκωδικοποιήσεις από οτιδήποτε είχες ακούσει μέχρι τότε και το φοβήθηκες. Δείχνει δρόμο ανηφορικό αυτό το καλό κουράγιο, δείχνει προσπάθεια, δείχνει και μια απελπισία…

Όσοι τον βάλαμε στο σπίτι μας ξέρουμε. Ξέρουμε ότι κάποιες φορές δεν νικιέται κι αυτό θα μπορούσε να είναι αποδεκτό για οποιονδήποτε άνθρωπο, αλλά αυτός, όταν δεν νικιέται, σαρώνει πρώτα τα πάντα, τα διαλύει, εξουθενώνει το πνεύμα, ελαχιστοποιεί τον άνθρωπο.

Όσοι τον πήραν αγκαλιά, τον έκαναν δικό τους και τον νίκησαν, ξέρουν καλύτερα. Πάλεψαν με πάθος, πάλεψαν το κάθε διαφορετικό δευτερόλεπτο των ημερών της μάχης, με κάθε ανόητο σύμπτωμα, με κάθε τρέλα που έφερναν οι δηλητηριώδεις θεραπείες, πάλεψαν με την δύναμη και την αδυναμία τους, πάλεψαν με την ίδια και για την ίδια την ζωή τους. Και νίκησαν.

Τους σέβομαι αυτούς τους ανθρώπους. Στενοχωριέμαι που δεν μπορώ, κάθε φορά που ακούω «καρκίνος», να μπω εγώ μέσα στο σώμα τους και να τον σαρώσω, τον άθλιο. Δεν είναι όμως δικός μου ο αγώνας. Εγώ είμαι παραστάτης και συμπαραστάτης. Εμείς οι συνοδοί είμαστε οι σιωπηλοί συνοδοιπόροι, εμείς που κάνουμε χαζά αστεία στους διαδρόμους του Θεαγενείου, που το άγχος μας ανεβάζει την πίεση, όταν ο ασθενής μας έχει θεραπεία κι εμείς δεν βρίσκουμε πάρκινγκ, που επιστρατεύουμε κάθε μέσο διαθέσιμο για να φροντίσουμε, να διασκεδάσουμε, να ανακουφίσουμε, να κλάψουμε μαζί, να γελάσουμε μαζί, να είμαστε μαζί…να είμαστε μαζί για όσο, για όσο πιο πολύ γίνεται.

Έχω μια φίλη που τον κουβαλάει τώρα τελευταία μαζί της.

Όταν έμαθε την διάγνωση είπε: «Σε λάθος σπίτι μπήκε, με λάθος άνθρωπο τα έβαλε. Θα τον πατήσω κάτω.»

Και μέχρι τώρα τα καταφέρνει περίφημα!

Η Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καρκίνου καθιερώθηκε με πρωτοβουλία της Διεθνούς Ένωσης κατά του Καρκίνου και πραγματοποιείται κάθε χρόνο στις 4 Φεβρουαρίου.

Σκοπός της είναι να δώσει έμφαση στη διαπίστωση ότι μεγάλο μέρος των περιστατικών καρκίνου μπορούν να αποφευχθούν μέσω της πρόληψης, και ότι επίσης μεγάλο μέρος των θανάτων από καρκίνο μπορούν να αποφευχθούν μέσω της έγκαιρης διάγνωσης και της θεραπευτικής αντιμετώπισης. Αποτελεί, δε, μοναδική πρωτοβουλία βάσει της οποίας όλος ο κόσμος μπορεί να ενώσει τις δυνάμεις του για την καταπολέμηση της παγκόσμιας επιδημίας του καρκίνου. (Υπουργείο Υγείας)

Γράφει η Γεωργία Γεωργιάδου