Αν έχεις φτιάξει το σπίτι σου, έτσι που να μην στενοχωριέσαι να είσαι μέσα, θα περάσεις όμορφες στιγμές.

Το ντουβάρι έχει πάρει ζωή, γιατί εκεί μετρούσες το ύψος των παιδιών. Το ριχτάρι στον καναπέ είναι εκεί όλες τις κρύες νύχτες του χειμώνα και συνοδεύει τις αγκαλιές και τις ταινίες σου. Το γραφείο είναι γεμάτο με χαρτιά σημειωμένα με πράγματα που πρέπει να γίνουν, στίχους τραγουδιών που περιμένουν να τραγουδηθούν, βιβλία που δεν διαβάστηκαν ακόμα, το ημερολόγιο που γιορτάζει και λυπάται ανάλογα με το τι θυμάται…

Ένα παιχνίδι στο πάτωμα, ένα μισοτελειωμένο λέγκο, μια παλάμη ορθάνοιχτη σαν παιδική μούντζα στον καθρέπτη του μπάνιου, απαλλαγμένη από τους υδρατμούς φαίνεται στοιχειωμένη. Μια κιθάρα ξαπλώνει στον καναπέ, κάτι κουλουράκια περιμένουν στο τραπέζι της κουζίνας, πίσω από την πόρτα της κρεβατοκάμαρας ένα τελάρο…ατελείωτο, φωνάζει κάποιον καλό άνθρωπο να το ζωγραφίσει.

Αν το σπίτι σου το έχεις φτιάξει με χαρά και ξέρεις ότι μέσα του κυκλοφορούν ανάσες ανθρώπων που είναι καλά και θα είναι καλά και αύριο, τότε το σπίτι σου είναι πηγή ζωής.

Ό,τι φουρτούνα κι αν έρθει, πάντα θα μπορείς να κρυφτείς για λίγο μέσα του, να περιμένεις να περάσει.
Περιμένοντας ίσως τελειώσεις κι εκείνο το παζλ που είχες αρχίσει όταν πήγαινες εσύ σχολείο και ίσως μαζέψεις και όλη την υπόλοιπη οικογένεια να βοηθήσει…
Έτσι, στην ιστορία σου θα προσθέσεις κι εκείνα τα γέλια που ακούγονταν στην ησυχία του φθινοπώρου του 2020.

Γράφει η Γεωργία Γεωργιάδου