Να ξέρεις, για την Θεσσαλονίκη που τόσα ακούς, ότι εδώ επικρατεί σιωπή. Ούτε φωνές ακούγονται, ούτε μπετονιέρες και τρυπάνια, ούτε ο κύριοι που περνούσαν με το αγροτικό και φώναζαν ότι καθαρίζουν και αδειάζουν αυλές και υπόγεια. Δεν ακούγονται τα παιδιά στην πλατεία, δεν ακούγονται οι παππούδες στα παγκάκια, τα φορτηγά των επαγγελματιών σιωπηρά κι αυτά…Κόρνες δεν ακούγονται, ούτε ασθενοφόρα και πυροσβεστικές.

Οι άνθρωποι βγαίνουν για δουλειές. Λιγοστές οι ουρές έξω από τα καταστήματα, ελάχιστες και οι λέξεις.

Ακόμα και τα μηνύματα στα κινητά σώπασαν, γιατί κι αυτά δουλεύουν νυχθημερόν, πήγαν κι αυτά σχολείο, μαζί με τα λάπ τοπ και τα τάμπλετ.

Εδώ στη Θεσσαλονίκη οι περισσότεροι άνθρωποι στέλνουν 6, φορού

ν τη μάσκα τους, κουβαλάνε την ταυτότητά τους, θολώνουν τα γυαλιά τους με τις ανάσες τους και βγαίνουν μια αγχωμένη βόλτα. Γύρω γύρω, όλοι.

Οι γιαγιάδες στέλνουν 1, φορούν τη μάσκα τους, στην πορεία μπορεί να πρέπει να στείλουν και 3, μπορούν όμως να σημειώσουν επάνω στο ίδιο χαρτί; Είναι νόμιμο; Αν δεν πάει αυτή για ψώνια, ποιος θα πάει;

Οι μαμάδες…φορούν τη μάσκα, χαμηλωμένο το κεφάλι – βλέπουν γνωστό χαμογελούν, αλλά δεν φαίνεται – οι αριθμοί στο κινητό 1,2,3,4 όλοι μέσα σε μια ώρα εξαντλημένοι…

Μόνη φασαρία οι τσάντες των μικρών που σέρνονται στα πλακάκια του δρόμου το μεσημέρι που σχολούν. Τους έδωσαν χαρτιά μετακίνησης, κάτι σαν δίπλωμα ίσως, γιατί φαντάζομαι ότι μπορεί κάποιος αστυνομικός να σταματήσει ένα 10χρονο στο δρόμο στη 13:20 να το ρωτήσει τι κανει έξω τέτοια ώρα…

Ωραία φασαρία! Πώς και πώς την περιμένουμε κάθε μεσημέρι αυτήν και τις λίγες από τις φωνούλες τους που μας γυρίζουν πίσω σε μια απατηλή φυσιολογικότητα.

Θα τα τρελάνουμε τα παιδιά μας – που κάθε πρωί διαβάζοντας τις ιστοσελίδες προετοιμαζόμαστε για μια καινούρια ζωή και μέχρι το απόγευμα μας την επιβεβαιώνει κάποιος επίσημος από την τηλεόραση.

«Σήμερα, θα ζήσετε έτσι! Αύριο βλέπουμε.»

Στη Θεσσαλονίκη που τόσα ακούς γι’ αυτήν, ο κόσμος, ο περισσότερος, λειτουργεί με σύνεση. Η σιωπή είναι εκκωφαντική και όλοι μας, μαζί και τα παιδιά μας υπομένουμε.