Είναι ντροπή όλων μας, που μέσα σε μια δίνη ασθενειών, φόβου, αγωνίας και εγκλεισμού, κλείνουμε και τα μάτια μας και θεωρούμε ότι αν για ακόμη μια φορά υποχρεώσουμε και καταπιέσουμε τα παιδιά μας να κάνουν αυτό που τους λέμε, τότε όλα θα πάνε καλά.

Τα παιδιά δέχτηκαν τα πάντα με το κεφάλι ψηλά, με τη μάσκα τους στο στόμα, με κομμένα διαλείμματα, με κομμένο το παιχνίδι και τις κοινωνικές τους επαφές, με παππούδες και γιαγιάδες σε απόσταση…Τα δέχτηκαν όλα και το μόνο που τους είχε μείνει ήταν η ασφάλεια της ρουτίνας τους, της καθημερινότητάς τους, ακόμη κι αν κι αυτή δεν είναι τόσο φοβερή.

Και τώρα;;; Τα έχουμε κολλημένα μπροστά σε μια οθόνη και περιμένουν. Αγωνιούν και περιμένουν. Αγχώνονται και νευριάζουν. Κλαίνε και αντιδρούν.

Πόση ώρα, άραγε, είναι σωστό να αφήνεις ένα παιδί μπροστά σε μια οθόνη να περιμένει να κάνει μάθημα;

Είναι άραγε σωστό, κάποια παιδιά να καταφέρνουν να κάνουν και κάποια όχι;

Είναι μια φυσιολογική κατάσταση για παιδιά από τα νήπια μέχρι και το γυμνάσιο να λειτουργούν με αυτόν τον τρόπο;

Αν υποθέσουμε λοιπόν ότι η συνθήκη μέσα στην οποία ζούμε και λειτουργούμε είναι πραγματικά ιδιαίτερη, δεν θα έπρεπε να φροντίσουμε να απλοποιήσουμε τα πράγματα για τα παιδιά, αντί να τα βασανίσουμε;

Ζούμε και λειτουργούμε εν τω μέσω μιας πανδημίας, μήπως λέω μήπως, δεν θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει αν μπορούμε να συνδεθούμε στο webex;