Αυτό που κληροδοτούμε η μία στην άλλη γενιά είναι η αίσθηση ή το συναίσθημα της «μητέρας», οι έγνοιες της, οι ανησυχίες της, οι τρόποι και οι σκέψεις της.
Η μητέρα, δεν έχει χρόνο ύπαρξης – δεν γεννιέται κάποια συγκεκριμένη στιγμή, ούτε έχει οντότητα – μπορεί να είναι η γιαγιά, μπορεί να θετή, μπορεί να είναι η θεία, μπορεί να είναι δασκάλα, μπορεί να είναι και ο πατέρας που μεγαλώνει τα παιδιά του – η μητέρα είναι μια ιδέα.
Είναι αυτός που φωνάζεις πάντα και κάθε στιγμή που τον χρειάζεσαι. Είναι αυτός που τα ξέρει όλα, ακόμα κι αν δεν τα ξέρει και τα υπερνικά όλα, ακόμη κι αν είναι αδύναμος. Είναι αυτή που κάθε μέρα αγχώνεται και ανησυχεί και νοιάζεται για σένα, πολύ περισσότερο από εσένα. Είναι αυτή που δεν λειτουργεί με ωράριο. Είναι αυτός που σε είδε να γεννιέσαι και πόντο – πόντο να μεγαλώνεις και ποτέ δεν θα ξεχάσει και ούτε θα ξεπεράσει όλες τις ώρες που έμεινες, έφαγες, στριμώχτηκες, κοιμήθηκες στην αγκαλιά του. Είναι ο άνθρωπος που δεν μπορείς να ξεριζώσεις από την καρδιά του την αγάπη του για το παιδί του, όποιο κι αν είναι το παιδί του, όπως κι αν είναι το παιδί του.
Μητέρα είναι αυτή που το μυαλό της θολώνει μπροστά σε αυτό που αισθάνεται και χάνει κάθε αίσθηση αντικειμενικότητας και μέτρου.
Μητέρα είναι ο άνθρωπος που κάθε μέρα υπερβαίνει και καλυτερεύει εαυτόν γιατί έχει καταλάβει ότι καλύτερο δάσκαλο από το παιδί της δεν πρόκειται να βρει ξανά.
Χρόνια πολλά λοιπόν σε όλους αυτούς που μπορεί να κουβαλούν αυτήν την αίσθηση της μητέρας και σε όλους αυτούς που εμείς θεωρούμε ότι μας φρόντισαν, μας νοιάστηκαν, μας δίδαξαν και μερίμνησαν για εμάς.

Γράφει η Γεωργία Γεωργιάδου

Φωτογραφία από το Internet