Παγκόσμια Ημέρα Οικογένειας.
Η ομάδα που λειτουργεί σε όλους τους συνδυασμούς και σε όλα τα χρώματα.
Ο τόπος που αισθάνεσαι ασφάλεια να κυκλοφορείς όλη την ημέρα με τις πυτζάμες, που τρως το αγαπημένο σου φαΐ, που δεν αντέχεις να είσαι εκεί κι όμως όταν φεύγεις πνίγεσαι από τη νοσταλγία.
Οι άνθρωποι που τους λες δικούς σου, που τους αγαπάς μέχρι το φεγγάρι και τους απεχθάνεσαι όσο κι ο Φρόυντ τη μάνα του.
Η μανούλα και ο μπαμπάκας ή η «μάνα» και «αυτός»!
Το παιδάκι μου.
Σαν το σπίτι δεν έχει.
Το «δεν βολεύομαι σε άλλο κρεβάτι από το δικό μου».
Το άγχος μιας εγκυμοσύνης και η αμήχανη στιγμή που γίνεσαι μάνα.
Οι ατελείωτοι καυγάδες και τα μοναδικά αβίαστα χαμόγελα.
Τα βλέμματα μυστικής συνεννόησης, χωρίς λόγια.
Η ταινία κάτω απ’ την κουβέρτα με ποπ κορν.
Η μέρα που ανακάλυψες ότι βρήκες τον σύντροφο ζωής σου.
Η μέρα που ανακάλυψες ότι δεν ήταν αυτός.
Η πρώτη μέρα στο σχολείο…(το πρώτο σοβαρό χτύπημα, ο πρώτος του έρωτας, οι μαθησιακές δυσκολίες, οι παρέες, η εφηβεία, το χαρτί της στράτευσης…όλες οι πρώτες και τελευταίες φορές.)
Η ευγνωμοσύνη και τα συγγνώμη.
Τα κρυφά δάκρυα της μάνας.
Τα φανερά δικά σου, όταν την χάνεις.
Οι γλάστρες στον κήπο.
Οι διακοπές…
Το «μαμάαααααααααααααααα!»
Το «αυτός φταίει, εκείνη με χτύπησε, πεινάω, έλα σε θέλω, φύγε απ’ το δωμάτιό μου, εξαφανίσου, παράτα με!!!»
Το μόνοι και το μαζί.
Για όλα τα όμορφα, τα δύσκολα, τα καλά και τα άσχημα, για όποιο σχήμα και μορφή έχει η οικογένειά σας – να την χαίρεστε και να την προσέχετε!

Γράφει η Γεωργία Γεωργιάδου