Ότι κάποια μέρα θα γυρίσει να κοιτάξει στο παρελθόν, όταν η ομίχλη θα έχει καθαρίσει και θα συνειδητοποιήσει ότι εκείνες οι μέρες ήταν γεμάτες μαγεία. Αυτήν την μαγεία που βλέπεις μόνο στα ταχυδακτυλουργικά κόλπα. Πρώτα την ομορφιά, μετά κάτι γλυκόπικρο.
Θα της έλεγα ότι οι αναμνήσεις που μέσα τους θα χαθεί, δεν θα είναι μόνο τα αναπτυξιακά άλματα, αλλά κι εκείνες οι ατελείωτες νύχτες. Δεν θα ξεχάσει ποτέ τον πόνο της κούρασης, αλλά η νοσταλγία θα χρωματίζει τις μνήμες της και θα αγωνιά να αναπνεύσει ξανά ανάμεσα σ΄ εκείνες τις αγκαλιές.

Θα της έλεγα για τα δάκρυα, ότι το κάθε ένα ήταν κι ένα μάθημα. Και θα της έλεγα ότι δεν μιλάω μόνο για τα δάκρυα του μωρού της.

Θα της έλεγα ότι σύντομα θα έχει και πάλι τον προσωπικό της χρόνο, αλλά θα μοιάζει σαν δύο καρδιές που περιπλανιούνται σε δύο διαφορετικές κατευθύνσεις. Θα με ρωτήσει αν θα νιώθει έτσι για πάντα. Θα της απαντήσω ότι κι εγώ, ακόμη, δεν ξέρω.

Θα της έλεγα ότι θα κλείνουν τα μάτια της, μετά ο ήλιος θα ανατείλει, αλλά ανάμεσα σε αυτές τις δύο στιγμές, θα νιώθει τόσο μονάχη με συντροφιά μόνο αυτή των αστεριών. Θα της πω όμως, ότι το κάθε ένα από αυτά τα αστέρια είναι μία ακόμη μαμά που αισθάνεται ακριβώς το ίδιο, άρα δεν είναι ποτέ μόνη της.

Θα της έλεγα ότι δεν χρειάζεται να είναι μια τέλεια μητέρα, κι ότι μόλις αρχίσει να πιστεύει ότι κάτι τέτοιο υφίσταται, θα είναι και η στιγμή που θα πιστέψει ότι αποτυγχάνει.

Θα της έλεγα ότι μπορεί και μετακινεί βουνά, ακόμη κι όταν χάνει τον βηματισμό της.

Θα της έλεγα ότι κάποια στιγμή γίνεται ευκολότερο, αλλά και ότι για κάθε πρώτη φορά, υπάρχει και μια τελευταία. Το δυσκολότερο σημείο είναι όταν συνειδητοποιείς πολύ αργότερα ότι ένα κεφάλαιο έχει κλείσει και γυρνάς τις σελίδες πίσω ψάχνοντας να βρεις πού ακριβώς ξέχασες να αποχαιρετίσεις εκείνη την λάθος τονισμένη λέξη.

Θα της έλεγα ότι αυτή δεν είναι μια τυπική ιστορία αγάπης, η μητρότητα είναι μια ωμή, ανεπεξέργαστη εκδοχή της, με όλες τις έξτρα σκηνές της – και είναι αυτές ακριβώς που την κάνουν την πιο όμορφη ιστορία αγάπης από όλες.

Θα προσπαθούσα να της περιγράψω την δύναμη της ατελείωτης αγάπης που θα νιώθει, πώς θα την καταναλώνει, πώς θα την φοβίζει, πώς θα την ανακουφίζει.

Ότι μια αγάπη σαν κι αυτή είναι μια σιωπηλή γλώσσα που μιλάει εκκωφαντικά.

Μόνο που όλα αυτά δεν θα της τα πω, γιατί θα τα ξεχάσει, όπως θα ξεχνάμε όλοι μας, για να φτάσουμε να κάνουμε αυτό που θα έπρεπε, να τα ανακαλύψουμε μόνοι μας.

Άρα το μόνο που θα της πω είναι ότι την βλέπω, ότι είναι υπέροχη, ότι είναι αρκετή.

Jess Urlichs, Writer
White Salt Photography
Μετάφραση – Επιμέλεια για το Mama’s Word: Γεωργιάδου Γεωργία