«Η σκέψη ότι στέλνεις το παιδί σου σε μια συνθήκη που την βιώνει ως φυσική και συναισθηματική απομόνωση, δεν είναι μια αντίληψη απλά ενοχλητική, αλλά και παράλογη. Τα μικρά παιδιά δεν φεύγουν ενώ ταυτόχρονα σκέφτονται το πώς χειρίστηκαν λάθος μια κατάσταση ή αναλογίζονται τι θα έπρεπε να κάνουν διαφορετικά την επόμενη φορά. Όχι γιατί συνειδητά το αρνούνται, αλλά γιατί το ανώριμο μυαλό τους δεν είναι ακόμη ολοκληρωμένο και ικανό να αναθεωρήσει την ανεπιθύμητη συμπεριφορά τους, ακόμη λιγότερο δε, στη φάση που είναι πλημμυρισμένα από συναισθήματα φόβου, επειδή κάποιος τα έχει διώξει.
Γνωρίζοντας ότι η μεγαλύτερη ανάγκη των παιδιών είναι να αναγνωρίζονται, να ακούγονται και να εκτιμώνται από εμάς, δεν μπορούμε πια, με ήσυχη συνείδηση να τα απομακρύνουμε με την δικαιολογία ότι τους διδάσκουμε τη σωστή συμπεριφορά.
Τα ανώριμα μικρά αυτά πλάσματα δεν μπορούν να ανθίσουν στην απομόνωση και δεν μπορούν ακόμη να επεξεργαστούν τα μεγάλα συναισθήματα τους χωρίς τη δική μας υποστηρικτική παρουσία. Βασίζονται σε εμάς να είμαστε εκεί, ειδικά στις στιγμές που τόσο νιώθουμε την ανάγκη να τα απομακρύνουμε.»

Bridgett Miller
Μετάφραση – Επιμέλεια: Γεωργιάδου Γεωργία.